ورزش فواید زیادی برای مبتلایان به صرع دارد اما عوامل مختلفی جهت تصمیم گیری در مورد فعالیت ورزشی مصروعین باید در نظر گرفته شود . اگر چه بروز تشنج در زمان ورزش نادر است و گاه ممکن است ورزش در موارد بحرانی اثر ضد تشنجی داشته باشد اما پزشکان ، مربیان و والدین بیمار بایستی آموزش لازم جهت کنترل تشنج در زمان ورزش گرفته باشند . تا زمانی که یک فعالیت ورزشی باعث خستگی شدید، دهیدراتاسیون و هیپوگلسیمی نشود بیماران مجاز به ادامه فعالیت ورزشی هستند. بعضی از داروهای ضد تشنجی می توانند اثر متقابل روی تشنج داشته و بدلیل افزایش متابولیسم کبدی دارو در زمان فعالیت ورزشی سطح سرمی دارو کاهش یابد. صرع بیماری نسبتا شایعی است 3-1% (جمعیت کل) و از طرف دیگر سالانه موارد جدید بیماری تشخیص داده می شود ولی پزشکان و بیماران اغلب در مورد رابطه ورزش و صرع آگاهی ندارند ایجاد یک تعادل مناسب بین بیماری، درمان آن و فعالیت ورزشی مناسب که دارای فواید عمده ای در سلامت بیمار می باشند بسیار مهم است. مواردی که برای مصروعین قطعا ممنوع می باشد شامل: تیر اندازی با کمان - بوکس – کراکت – غواصی با شیرجه بدون نظارت – پرواز با هواپیمای بدون موتور تنها – چتر بازی تنها – صعود از کوه بدون نظارت و در صورت داشتن تشنج کنترل نشده موارد زیر ممنوع است: ورزشهای پروازی - ژیمناستیک (میله بارالل، سطوح غیر مسطح) - اسکیت روی یخ – هاکی روی یخ - موتور سواری - کوهنوردی - غواصی -اسکی در سرازیری بدون نظارت - قایقرانی بدون نظارت - شنا و ورزشهای آبی بدون نظارت - اسکی روی آب - موج سواری بنابراین پرهیز از ورزشهایی که حوادث غیر قابل پیش بینی در آنها باعث آسیب به بیمار و یا اطرافیان او بشود ممنوع خواهد بود.

زمینه و هدف: هدف از این تحقیق بررسی رابطه انجام فعالیت ورزشی در دوران قبل از بارداری با انجام فعالیت ورزشی در دوران بارداری و تعیین مه مترین دوره قبل از بارداری در پیش بینی انجام فعالیت ورزشی در دوران بارداری زنان باردار بود. روش تحقیق: شرکت کنندگان در این تحقیق شامل 137 زن باردار بودند که به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. از طریق مصاحبه اطلاعات مربوط به انجام فعالیت ورزشی در هشت و یک سال قبل از بارداری و سه ماهه اول، دوم و سوم بارداری ثبت گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شدند و سطح معنی داری p<0.05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین انجام فعالیت ورزشی در کلیه دورا نهای قبل از بارداری با انجام فعالیت ورزشی در دوران بارداری رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (0.001= p). همچنین دوره یک سال قبل از بارداری نسبت به دوره ماقبل از یک سال قبل از بارداری، پیش بینی کننده بهتری برای انجام فعالیت ورزشی در دوره بارداری بود. نتیجه گیری: به منظور ترغیب زنان به انجام فعالیت در دوران بارداری، توصیه م یشود مادران در فعالیت ورزشی قبل از بارداری و به ویژه یک سال قبل از بارداری، شرکت نمایند.

سندروم حاد تنفسی جدید یعنی کروناویروس-دو (SARS-CoV2)، ایجادکننده بیماری کووید 19 (COVID-19) به عنوان یک بیماری همه گیر تهدیدکننده جوامع بشری از جنبه های متفاوت است. به نظر می رسد درحال حاضر، راهبرد اصلی مدیریت کروناویروس پیشگیری از ابتلا به آن است. فعالیت های ورزشی با شدت متوسط علاوه بر ارتقای آمادگی جسمانی، باعث تقویت پاسخ های سیستم ایمنی سلولی و هومورال به ویژه در افراد با ضعف سیستم ایمنی درمعرض خطر عوارض کروناویروس مانند افراد مسن، افراد چاق و دارای بیماری های مزمن می شوند؛ بنابراین، انجام دادن فعالیت های ورزشی به صورت منظم در طول عمر می تواند راهبردی موثر برای پیشگیری از بیماری ویروسی مانند کووید-19 باشد. ازطرفی، قرنطینه خانگی و استفاده نکردن از اماکن ورزشی عمومی باعث کاهش میزان آمادگی جسمانی، اختلال در ریتم شبانه روزی، اختلال در خواب، افسردگی، افزایش رفتارهای بی تحرکانه و برهم خوردن تعادل انرژی دریافتی و مصرفی می شوند که تمامی این موارد با ضعف سیستم ایمنی و خطر عوارض شدیدتر حاصل از بیماری کووید 19 همراه اند. فعالیت بدنی با شدت متوسط در خانه در زمان شیوع این بیماری می تواند راهبردی موثر در مقابله با این عوارض باشد. همچنین، فعالیت بدنی با شدت متوسط به صورت مستقیم از طریق تقویت سیستم ایمنی، ارتقای دفاع آنتی اکسیدانتی و تقویت پاسخ های ضدالتهابی و نیز به صورت غیرمستقیم از طریق کاهش اضطراب، بهبود خلق وخو، تعدیل نیم رخ چربی و حساسیت انسولینی، در ارتقای سیستم ایمنی و مقابله با عوارض کروناویروس موثر است.

چاقی عارضه پیچیده ای است که با تجمع بیش از حد بافت چربی مشخص می شود. چاقی با بسیاری از مشکلات سلامتی از جمله بیماری های عروقی مرتبط است.کشف هورمون لپتین باعث پیشرفت هر چه بیشتر تحقیقات در زمینه چاقی شد. دلیل عمده این پیشرفت آن بود که نشان داد از بافت چربی سیگنال های آوران به سیستم عصبی مرکزی صادر می شود. لپتین که توسط ژن چاقی تولید می شود یک هورمون پروتئینی است با توده مولکولی16 kDa  که به طور عمده از بافت چربی ترشح می شود در تنظیم وزن بدن نقش کلیدی داشته باشد. بهتر است بگوییم که لپتین به عنوان یک مکانیزم هشدار دهنده برای تنظیم محتوای چربی بدن عمل می کند. این هورمون با افزایش فعالیت سیستم عصبی سمپاتیک و لیپولیز موجب بالا رفتن انرژی مصرفی می گردد. لپتین با تاثیر بر گیرنده های هیپوتالاموسی اشتها را نیز مهار می کند. بنابر این اثر خالص عملکرد لپتین در جهت کاهش وزن است، اما کمبود این هورمون و یا مقاومت نسبت به اثرات آن، هر دو می تواند سبب افزایش وزن شود. مقاومت لپتین که با افزایش آن در خون همراه است، در چاقی انسان بسیار شایع تر از کمبود این هورمون می باشد. در سال های اخیر پژوهش های فراوانی بر همراهی لپتین با افزایش فشار خون شریانی و ضربان قلب تاکید کرده اند. لپتین مستقل ازCRP ، که خود یک نشانگر التهابی است، با بیماری های عروقی مرتبط است و این یافته اشاره بر اهمیت میزان چربی بدن در بروز مشکلات قلبی عروقی دارد.گیرنده های لپتین بر روی دیواره اندوتلیوم و سلول های عضلات صاف عروق وجود دارد. به همین دلیل لپتین اثرات واسطه ای گیرنده ای را بر توان و رشد عروقی اعمال می کند. در سطح سلولی لپتین عضلات صاف عروق را برای پرولیفریشن تحریک می کند. کلسیفه شدن عروقی نیز در مدل های تجربی به وسیله لپتین شتاب گرفته است. این هورمون فشار اکسیداتیو در دیواره عروق را افزایش می دهد که موجب آسیب آنها می گردد. بنابراین در یک جمع بندی کلی می توان به این نتیجه رسید که میزان لپتین در خون، با سلامت قلبی عروقی مرتبط است.بیشتر تحقیقات نشان داده اند که رژیم غذایی متعادل وکم چرب و تمرین بدنی، سطوح لپتین را در خون کاهش می دهند، حتی اگر کاهش وزن قابل ملاحظه ای نیز رخ ندهد.کاهش لپتین از طریق ورزش، با تغییرات تعادل انرژی، بهبود حساسیت انسولین و تغییرات مناسب لیپید های خون همراه است. بررسی تغییرات لپتین همراه با فعالیت بدنی از مباحثی است که به خصوص در چاقی نوجوانی و جوانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این زمان هنوز دیگر فاکتور های خطر بیماری های عروقی خود نمایی نمی کنند، در حالی که مطالعات بسیاری بر آغاز روند خشکی و آسیب عروقی در سنین نوجوانی تاکید دارند.

هدف از این پژوهش، مطالعه مدل تعهد ورزشی بانوان شرکت کننده در فعالیت های ورزشی بود. کلیه بانوان (N=6000) شرکت کننده در فعالیت های ورزشی شهرداری مشهد جامعه آماری این تحقیق را تشکیل دادند، که از بین آنها 526 نفر به عنوان نمونه مورد مطالعه قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها، از پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی و پرسشنامه مدل تعهد ورزشی (اسکانلن، 1993) استفاده شد. نتایج نشان داد که بین تعهد ورزشی و لذت ورزشی با فرصت های مشارکت، سرمایه گذاری شخصی، باور سلامت و محدودیت های اجتماعی ارتباط مثبت و معنا دار وجود دارد، ولی با فعالیت های جایگزین رابطه معنا داری وجود ندارد. آزمون تحلیل مسیر نیز نشان داد که محدودیت های اجتماعی، فرصت های مشارکت، جایگزین های مشارکت، سرمایه گذاری های شخصی و لذت ورزشی به طور مستقیم و غیرمستقیم، ولی باور سلامت فقط به طور غیرمستقیم بر تعهد ورزشی تاثیر داشت. در این مدل لذت ورزشی متغیر میانجی در نظر گرفته شد. در قسمت اثر کل مشخص شد که فرصت های مشارکت بیشترین تاثیر (38.0= b) را بر تعهد ورزشی داشت. ضریب تعیین متغیرهای درون زا نشان داد که به ترتیب 60 و 61 درصد از واریانس متغیرهای لذت و تعهد ورزشی توسط متغیرهای برون زا قابل تبیین است. درنهایت، کلیه شاخص های برازش مدل نشان دهنده برازش مطلوب مدل بودند.